اوتون!

رفته بودیم فروشگاه رفاه. آنی توی چرخ خرید نشسته بود. خریدها را می گذاشتیم توی چرخ و او هم به هر کدام نیم نگاهی می انداخت. شیشه ی زیتون بی هسته را از توی قفسه برداشتم. چشمانش برق زد. گفت: اوتٌون! گفتم: الان که نمی توانیم بازش کنیم. توی خانه. سوزنش گیر کرد: اوتٌون... اوتٌون... اوتٌون... خواستم اهمیت ندهم تا یادش برود. رفتیم طرف غرفه های لوازم خانگی. مشغول انتخاب بودیم که دیدم دیگر دارد خودش را می کشد! بغض کرده بود و چشمانش پر از اشک بودند. آن قدر هم کمرش را خم کرده بود که توی چرخ خرید را ببیند که گفتم الان است نشیمن گاه چرخ بشکند. خانم های فروشنده هاج و واج و خندان بودند. خودم از خنده نمی دانستم چه کنم.  به لردجان گفتم: باز کن یکی بدهم دستش. پلاستیک دور سرش را به زور باز کردیم. حالا هرچه لردجان زور می زد، مگر درش باز می شد؟ آنی هم غرغر می کرد و هی می گفت: اوتٌوووون... اوتٌووووووووووووون... یکی ازخانم های فروشنده گفت: می آیی بغلم؟ طبق معمول پس کشید و غریبی کرد. خانم گفت: بیا تا بهت زیتون بدهم... سریع دست هایش را باز کرد و پرکشید به طرفش!!! سرش را گرم کردیم تا در شیشه باز شد. یکی دادم دستش. لبخندی پر از تشکر و چشمانی پر از شادی تحویلم داد. تا حالا این قدر خوش حال ندیده بودمش. اول کمی زیتون را مزمزه کرد و بعد راضی شد بخوردش. باورش نمی شد!

پ. ن. 1: تا حالا شنیده بودید بچه ای برای زیتون گریه کند؟

پ. ن. 2: توی خانه هم روزی چند بار از در یخچال آویزان می شود و بهانه ی زیتون می گیرد!

پ. ن. 3: مشکل این جاست که زیاد و دایم خوردنش شکم روی می آورد و یکی دو بار هم در مورد  آنی با این مشکل مواجه شده ایم.